Μου ήρθε πάλι η όρεξη
να αρχίσω να γράφω. Τόσους μήνες, ούτε
να τον δω τον blogger, αλλά
αυτός είναι μεγάλη καρδιά, και με
συγχωρεί. Το ίδιο κι εσύ αγαπητέ μου
αναγνώστη, το ξέρω. Σε τελική ανάλυση
από το να διαβάζεις αρλούμπες με μισή
καρδιά, καλύτερα πιο σπάνια αλλά με κέφι
και καλή διάθεση.
Μιας και ήρθε
το φθινόπωρο, το πιο επίκαιρο θέμα είναι
οι διακοπές που πέρασαν. Και κρίμα που
τελείωσαν. Κι άλλες τόσες να ήταν, πάλι
θα γκρίνιαζες. Εσύ. Γιατί εγώ τις πέρασα
φέτος αντισυμβατικά. Μιας και άδεια
παίρνω πάντα τον Αύγουστο, που είναι
παχιές οι μύγες, συνήθως την βγάζω (όταν
πάω) σε μια ξαπλώστρα στην παραλία να
λιώνω σαν παγωτό από τα ξύλινα σπαθιά.
Κι όταν πέσει ο ήλιος και δροσίσει
ελαφρώς, χτυπάμε και ένα ταβερνάκι
παραθαλάσσιο, ουζάκι, χταποδάκι,
καλαμαράκι και όλα τα συναφή.
Ξέρεις πώς
έχουν αυτά, όλοι λίγο πολύ τα ίδια
κάνουμε. Αφού ζούμε στην πιο όμορφη χώρα
του κόσμου αναγνώστα μου! Δεν το πιστεύεις;
Τότε δεν έχεις κάνει καλοκαίρι αλλού
αγαπητέ. Κι εγώ φέτος μόνο είχα αυτή την
ωραία εμπειρία, και τα είδα όλα κωλυόμενα.
Όσες φορές είχα βγει εξωτερικό βλέπεις,
ήταν χειμώνας, εκτός από έναν
δεκαπεντάυγουστο στην Ιταλία, αλλά εκεί
είναι ούνα φάτσα, ούνα ράτσα, οπότε δεν
μου 'λειψε.
Φέτος έκανα
ανατροπή. Πήγα Ασία. Και πιο συγκεκριμένα,
στην Κορέα. Φοβερή χώρα λέμε. Η λιγότερο
τουριστική σε όλη την Ασία, και όχι
άδικα. Έχουν σοβαρούς λόγους όοοολος ο
κόσμος που την αποφεύγει. Διότι οι
αμόρφωτοι κάγκουρες- λέγε με κοριοί-
δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Το μόνο
που θα σου πω τώρα είναι ότι οι 8 στους
10 δεν μιλάνε καμία ξένη γλώσσα. Και
μιλάμε για την Seoul,
έτσι; Στο Bousan ο
1 στους 10 αντιλαμβάνεται κανα hallo
στα Αγγλικά. Κι από πάνω,
είναι και βόδια και δεν καταλαβαίνουν
Χριστό από νοηματική. Για να βρεις
τουαλέτα, κατουριέσαι πάνω σου. Ή σε
καναν φίκο, άμα βρεις.
Τέλος πάντων,
αυτά θα τα πούμε κατά καιρούς, ειδικά
για το φαγητό τους, που είναι μια αηδία
και μισή. Σήμερα θα μιλήσουμε για τις
παραλίες τους. Και για τα μπάνια που
κάναμε σε αυτές. Εμείς. Οι Ευρωπαίοι.
Διότι οι Κοριοί, ούτε να ακούσουν για
θάλασσα. Μα τω Θεώ, δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς γίνεται και σε μία χώρα με 2.413 χλμ
ακτογραμμή δεν ξέρει κανείς κολύμπι.
Δεν μπορείς να φανταστείς. Τα άτομα
φοράνε στάνταρ life vests συν
μια κουλούρα τεράστια κίτρινη. Ναι, σαν
αυτές που βλέπεις σωρό στις φωτογραφίες.
Αλλά πάλι, μπορεί να το κάνουν αυτό για
να μην βουλιάξουν από το βάρος, μιας που
μπαίνουν στο νερό με όλα τους τα ρούχα,
μαζί και τα παπούτσια ενίοτε. Ναι, καλά
διάβασες. Δεν φοράνε μαγιό! Πάνε παραλία
ντυμένοι από τον λαιμό μέχρι τον
αστράγαλο, μιας και έχουν το κόμπλεξ
του Michael Jackson κι
άμα μαυρίσουν μένουν στο ράφι. Κι επειδή
δεν βολεύονται εκεί οκλαδόν το αποφεύγουν.
Φοράνε λοιπόν ένα πρόχειρο τζινάκι,
πιάνουν κι ένα μακουδάκι από την ντουλάπα,
παίρνουν την σκηνή, τα κουζινικά και τα
είδη κάμπινγκ τους και αράζουν στην
παραλία. Κρίμα που δεν μπορώ να κάνω
κανα ζουμ στις φωτογραφίες η άσχετη, να
γελάσεις μέχρι δακρύων!
Αμ το άλλο
πού το πας; Οι σημαδούρες βρίσκονται
στάνταρ σε βάθος αφαλού. Δικού μου, της
κοντής, μιας και δεν διακρίνονται και
για το ύψος τους αυτοί. Και, φυσικά,
απαγορεύεται να πας παραμέσα. Δεν
κατάλαβα όμως άμα είναι από φόβο για
καρχαρίες ή απλά επειδή αυτοί πνίγονται
ακόμα κι εκεί που πατάνε. Μυστήριο...
πάντως καλού κακού πλατσούρισα κι εγώ
στα ρηχά μόνο, μην βγει κανα καρχαριάκι
του Ειρηνικού και με χάσετε άπαξ δια
παντός.
Αχ, αυτά τα
ρηχά! Μαζευόταν όοοολο το μπούγιο να
δροσιστεί. Και είναι και πολλοί πανάθεμά
την τύχη μου την χαρτορίχτρα. Σχεδόν 50
εκατομμύρια νοματαίοι, με θερμοκρασία
36 βαθμούς Κελσίου και σχετική υγρασία
γύρω στο 80% το καταμεσήμερο! Για το βράδυ
δεν το συζητάμε, ανέπνεες νερό. Σαν τις
μύγες έμπαιναν να πλατσουρίσουν, τί να
κάνουν, να σκάσουν; Κι όλοι μέχρι το
γόνατο, μπορούσες να πατήσεις πάνω τους
για να κάνεις βουτιά άνετα και χαλαρά.
Πήγαινες δηλαδή στην άκρη του νερού,
περνούσες 3 στρώματα Κοριούς και μετά
έβρεχες ποδαράκι. Και δεν είχε και κανα
μπιτσόμπαρο, να χτυπήσεις μια μπιρίτσα
να στανιάρεις. Μέχρι και στην Haeundae,
το Super
Paradise της Κορέας έπρεπε
να κάνεις 17 χιλιόμετρα για να βρεις ένα
ποτήρι νερό. Ντιπ αναξιοποίητες παραλίες
λέμε. Τούτοι νομίζουν ότι με μια ομπρελίτσα
καθάρισαν.
Τί να πω,
άντε, και του χρόνου σε κανα νησάκι εδώ,
δικό μας, μπας και ευχαριστηθούμε
καλοκαίρι. Πάρε κι έναν Κοριό ναυαγοσώστη να έχεις, έτσι, για να παρηγοριέσαι τον χειμώνα. 
