30/7/10

Κλειστό λόγω απεργίας.

Σας έλειψα; Μπορεί. Αλλά έχω ρίξει τέτοιο τρέξιμο, που κουράγιο άλλο δεν έχω! Θα ακολουθήσει αναλυτική περιγραφή μόλις πάρω ανάσα. Πάλι καλά που σώθηκε η βενζίνη και θα κάτσω λίγο στα αυγά μου. Βέβαια θα προτιμούσα να αράξω σε καμιά πετσετούλα πάνω στην καυτή άμμο με μια παγωμένη σαμπανιέρα γεμάτη Βεργίνα weiss, ή σε κανένα μπαρ δίπλα στην παραλία με 5-6 κούκλους δίπλα να με φλερτάρουν, αλλά τί να γίνει, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ' αυτή τη ζωή! Κι ο καναπές καλός είναι. Κυρήσσω από σήμερα την έναρξη των διακοπών, ακόμη κι αν την βγάλω στο μπαλκόνι. Για έναν μήνα ακόμη θα υπολειτουργώ, όπως τις προηγούμενες 15 μέρες. Ζητώ την κατανόησή σας, αλλά έχει πολλή ζέστη. Καλά μας μπανάκια (αν βρούμε βενζίνη για να πάμε) 

20/7/10

Mojito

Μιλάμε, έχω κάψει εγκεφαλικά κύτταρα. Το κρανίο μου έχει μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο boiler, όπου βράζει η φαιά ουσία μου με λίγο λαδάκι, αλατάκι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι και μυρωδικά.
Επίσης, πάσχω από παντελή έλλειψη έμπνευσης. Θέλω να αλλάξω ανάρτηση και δεν μπορώ. Τέσσερα θέματα έχω πιάσει σε μια εβδομάδα, ούτε ένα δεν ολοκλήρωσα. Γενικώς η ολοκλήρωση θέλει δουλειά τη σήμερον ημέρα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας....
Λοιπόν, ας δροσιστούμε λίγο. Θα δώσω τη μυστική συνταγή μου για τέλειο Mojito. Απλά αξεπέραστη. Και όποιος πιεί, θα με θυμηθεί...... με 2 απλά βηματάκια μέχρι γκόμενα ρίχνεις!
 1. Βάζουμε σε ενα ψηλό ποτήρι του νερού 2 κουταλιές του γλυκού μαύρη ζάχαρη. Προσθέτουμε 5-6 φύλλα δυόσμου και τον χυμό απο 1/2 lime και με ενα γουδοχέρι το χτυπάμε για να αναμείξουμε τα υλικά. Το μυστικο ειναι στο καλο κοπανημα... Να ποτισει η ζαχαρη με τους χυμους του δυοσμου και του lime. Γι' αυτό σε αυτό το σημείο του δίνουμε να καταλάβει. Προσοχή. Ποτήρι κοπανάμε. Το γουδοχέρι να είναι ξύλινο (υπάρχει ηλίθιος που πήγε να το κάνει με το μπρούτζινο της μάνας του).
2. Στην συνέχεια γεμίζουμε το ποτήρι με τριμμένο πάγο,προσθέτουμε 50 ml λευκό ρούμι, ανακατεύουμε και γεμίζουμε το υπόλοιπο ποτήρι με σόδα. Εγώ που είμαι ξινή προσθέτω και λίγο λάιμ ακόμη. Γαρνίρουμε με ένα κλαράκι δύόσμο.
Έτοιμοιιιιιιιιιι
Καλό και δροσερό βραδάκι 

.

9/7/10

Περί blogging και ύπαρξης απόψεως

Αγαπητέ μου συνblogger

Ας μιλήσουμε λίγο σοβαρά....
Δεν σε έχω συνηθίσει σε τέτοια εδώ μέσα, το ξέρω, αλλά έχουν συμβεί αρκετά μεταξύ μας τον τελευταίο καιρό και τα έχω πάρει στο κρανίο. Οπότε, θα σοβαρευτώ λίγο, έστω και για ένα μόνο post.
Περί blogging και ύπαρξης απόψεως ο λόγος. Οπότε θα σου αναλύσω δύο βασικά θέματα. Πρώτον, γιατί σχολιάζουμε σε μια ανάρτηση και δεύτερον κατά πόσο οφείλουμε να έχουμε άποψη αλλά και να σεβόμαστε την άποψη των άλλων.
Γιατί σχολιάζουμε σε μια ανάρτηση; Έλα μου ντε! Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα. Εγώ η ανόητη μέχρι τώρα το έβλεπα σαν μια μεγάλη παρέα όπου θα περάσω να χαιρετήσω και να αστειευτώ με κάποιους ανθρώπους που έχομε κοινό χιούμορ και ως δημόσιο διάλογο όπου ο καθένας καταθέτει την άποψή του σχετικά με το θέμα της ανάρτησης. Στο κάτω κάτω της γραφής κανείς δεν τα γνωρίζει όλα. Λογικό είναι ένα θέμα να εξετάζεται σφαιρικά. Διαβάζεις απόψεις άλλων ανθρώπων, με διαφορετικά βιώματα και άλλη κοσμοθεωρία, προβληματίζεσαι, καταθέτεις την δική σου άποψη, αναθεωρείς και βλέπεις αν έχεις σφάλει κάπου. Αν πάλι νομίζεις ότι κάποιος άλλος σφάλλει του ζητάς ευγενικά να σου αναλύσει την άποψή του και τον αντικρούεις με λογικά επιχειρήματα. Φυσικά, αυτό εμπεριέχει και ένα ρίσκο. Εφόσον καταθέτεις δημόσια μια άποψη εννοείται ότι την υποβάλεις στην κριτική του καθενός. Σωστά; Έτσι μου το μάθαν στο σχολειό μου, ειλικρινά. Το ονόμαζαν μάλιστα διάλογο. Αλλά φαίνεται ότι είχα κακούς εκπαιδευτικούς....
Γιατί από τότε που σε συνάντησα στο διαδίκτυο αναθεώρησα σε μεγάλο βαθμό. Υπέθεσα πως δεδομένου ότι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (πόσο μάλλον το blogging) δεν είναι και ό,τι πιο διαδεδομένο σε ακαλλιέργητους ανθρώπους (το τονίζω, ακαλλιέργητους, όχι αμόρφωτους, υπάρχει ουσιαστική διαφορά), θα είχα να κάνω με έναν άνθρωπο που δεν έχει αφήσει τα γρανάζια του εγκεφάλου του να σκουριάσουν από την αχρησία. Ε, προφανώς έκανα λάθος εκτίμηση! Από τον μετριασμό σχολίων στο blog σου όπου όλα τα σχόλια που αντιτίθενται στην άποψή σου απλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ έως το ξεκατίνιασμα και τις ύβρεις.
Άντε, να δεχτώ ότι κάπου είσαι έντιμος όταν “εξαφανίζεις” ό,τι δεν συμφωνεί με την άποψή σου. Ενεργοποίησες τον μετριασμό και μου λές εμμέσως πλην σαφώς “φιλενάδα, ΑΝ σου αρέσει! Αν όχι, μην μπαίνεις εδώ”. Δικαίωμά σου είναι στον χώρο σου να επιβάλεις τους δικούς σου κανόνες. Όπως είναι δικό μου δικαίωμα το να μην ξαναπατήσω το ρημάδι το ποντίκι πάνω στο ιστολόγιό σου ξανά. Μπορεί να γουστάρεις υμνολόγια που τονώνουν την χαμηλή σου αυτοεκτίμηση ή απλά να μην μπορείς να δεχτείς αντίθετη άποψη ή οτιδήποτε άλλο. Από πού κι ως πού θα σε κρίνω εγώ; Δεν είμαι ψυχαναλυτής για να λύσω τα υπαρξιακά σου προβλήματα. Εφόσον επανέρχομαι σημαίνει ότι το δέχομαι.
Αλλά το ατελείωτο ξεκατίνιασμά σου δεν παίζεται με τίποτα! Είσαι άτομο που κατά τα φαινόμενα δεν έχει εκφράσει ούτε μία αυθεντική σκέψη (τουλάχιστον δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάτι τέτοιο) και δεν έχεις ίχνος χιούμορ. Μολαταύτα, προβαίνεις σε φθηνούς χαρακτηρισμούς των υπολοίπων και σε ακόμη φθηνότερες ειρωνικές παρατηρήσεις. Για ανθρώπους που δεν γνωρίζεις!! Φυσικά ένα από τα αγαπημένα μου blogoπαίχνιδα είναι να τσιγκλάω την επίπεδη προσωπικότητά σου (Α prop o, μην κοιτάς που το κάνω και σε άλλους, που συμπαθώ και εκτιμώ, αυτοί αντιλαμβάνονται το χιούμορ μου και διασκεδάζουν μαζί μου). Το διασκεδάζω, γιατί κατά κανόνα τρελαίνεσαι όταν σε πληρώνω με το ίδιο νόμισμα που πασάρεις στους άλλους. Μερικές φορές μάλιστα παρασύρθηκα από το μεσογειακό μου ταμπεραμέντο και σε ξεμάλλιασα λεκτικά. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, χάνω την ψυχραιμία μου ενίοτε. Συγγνώμη όμως δεν σου ζητώ, το άξιζες.
Αλλά τουλάχιστον υπερηφανεύομαι ότι είμαι άνθρωπος με άποψη. ΑΠΟΨΗ. Καταλαβαίνεις τί εννοώ; Ότι ζω σε αυτόν τον κόσμο, παρατηρώ και εκφέρω γνώμη για τα περισσότερα θέματα γύρω μου. Αν διαφωνείς, καλά κάνεις. Πες μου σε ποιό σημείο και θα σου εξηγήσω τί εννοώ και ποιό βίωμά μου με οδήγησε σε αυτή την πίστη. Μπορεί να έχεις εσύ δίκιο κι όχι εγώ. Τί είναι κι αυτό πάλι, στα πλαίσια της politically correct συμπεριφοράς να μην μπορώ να πω αυτό που πιστεύω μπας και παρεξηγηθείς... Ε, παρεξηγήσου, αν είσαι τόσο κομπλεξικός εγώ τί να κάνω; Αν δεν μπορείς να δεχθείς ότι πιθανόν να λανθάνεις, πρόβλημά σου! Εγώ το δέχομαι και ανέχθηκα έως τώρα την κριτική σου. Και θα συνεχίσω να την ανέχομαι, γιατί θυμάσαι τί είπε ο Βολταίρος; “Δεν συμφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΟΥ να το λες”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα σου χώνομαι όταν κάνεις τον νταή στους άλλους, ούτε ότι θα πάψω να εκφράζω την δική μου άποψη. Μην χαίρεσαι, το ίδιο δικαίωμα έχω κι εγώ.
Ξέρω ότι όλα αυτά που σου έγραψα οποιοσδήποτε λογικός και σκεπτόμενος άνθρωπος τα θεωρεί αυτονόητα. Για εσένα τελικά δεν είναι.



Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο σε έναν συνblogger που γεμίζει το mailbox μου με τις φαρμακερές του ανοησίες εδώ και πολύ καιρό. Τον παρακαλώ από τούδε και στο εξής να σκέφτεται δύο φορές πριν τις γράψει. Αφορμή στάθηκαν δύο μικρότερα σχετικά πρόσφατα περιστατικά που με έπεισαν ότι τελικά κάποια πράγματα δεν είναι τόσο αυτονόητα. Θα ήθελα την άποψη όλων επί του θέματος. Όχι περί της συγκεκριμένης διαμάχης, την οποία δεν γνωρίζετε. Για τις ιδέες που εκφράστηκαν. Μπας και γίνει διάλογος όπως τον εννοώ εγώ.  
Και ένα τραγουδάκι που ο "φίλος" μου αυτός δεν έχει ακούσει προφανώς ποτέ. 

6/7/10

Home sweet home!!!!!

ΑΑΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, επιτέλους τα κατάφερα!!!!

Μετά από ένα εικοσαήμερο σχεδόν κίνησης που έκανα τουρ σε διάφορα μέρη της Ελλάδας επέστρεψα στο σπίτι μου. Για δουλειά ήταν, μην με ρωτήσει κανείς αν πέρασα καλά. Παρεμπιπτόντως η δουλειά χάλια πήγε, ούτε μια συμφωνία δεν έκλεισα την μοίρα μου την χαρτορίχτρα και τους τσιγκούνηδες τους επενδυτές που τα μάζεψαν και τα έβγαλαν εξωτερικό και τώρα κάθονται και κλαίγονται για επικείμενη χρεωκοπία, άντε μην αρχίσω τώρα! Και δεν μου έφτανε αυτό, είχα μέσα στα best of του εικοσαήμερου και ένα οικογενειακό event που ως συνήθως εμφανίστηκα το μόνο μπακούρι και μου προξένευαν κάτι ξεχασμένες θειάδες ακαθόριστης ηλικίας, κάπου μεταξύ 90 και τάφου, κάθε κόπανο με IQ φρυγανιάς που ήξεραν. Άσε που κανείς τους δεν είχε μαλλιά. Ή την ελάχιστη άποψη που απαιτείται για να ξεχωρίσει η προσωπικότητα ενός ανθρώπου από εγκεφαλογράφημα ακρίδας. Α, έπαιξε και ένα ραντεβού με έναν γκόμενο που μου αρέσει εδώ και 4 μήνες, που μόλις με είδε, αντί να πετάξει από την χαρά του με φίλησε ευγενικά στο μάγουλο και μου πρόσφερε καφέ. Τι λες ρε μάστορα, σε βρήκα στην άλλη άκρη της Ελλάδας και αντί να με αρπάξεις και να με γεμίσεις φιλιά, ούτε να με φτύσεις; Άει στο διάολο με τους gentlemen και τις politically correct συμπεριφορές, δεν είναι καν Ελληνικές λέξεις, το έχεις αντιληφθεί; Δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο από τα δύο ήταν χειρότερο, τείνω προς το πρώτο αλλά δεν παίρνω και όρκο αυτή τη στιγμή.

Λοιπόν, με το που μπήκα αργά το απόγευμα στο σπίτι συνειδητοποίησα τρία πράγματα. Πρώτον, δεν με είχαν διαρρήξει όσο έλειπα, πράγμα που ήταν καλό. Και περίεργο, μιας και όπως με πληροφόρησε η διπλανή γεροντοκόρη που δεν πρόλαβα να βάλω το κλειδί στην πόρτα είχε ανοίξει τη δική της και μου έδινε ακούσιο ραπόρτο των άμα τη απουσία μου τεκταινόμενων είχαμε 3 διαρρήξεις σε 15 μέρες.

Δεύτερον, με περίμενε μια στοίβα με λογαριασμούς μεγαλύτερη κι από αυτή με τα ασιδέρωτά μου, κι εγώ το σιδέρωμα το σιχαίνομαι περισσότερο κι από όσο σιχαίνεται τον Σαμαρά ο Δρακουμέλ. Σε συνδυασμό με το αίσχος της επαγγελματικής μου δραστηριότητας τον τελευταίο μήνα, την έκατσα τη βάρκα και δεν το ξέρω, αλλά το προσπερνώ κι αυτό.

Τρίτον, είχα ξεχάσει να πετάξω τα σκουπίδια πριν φύγω και με περίμεναν ωραία και νοικοκυρεμένα σε μια πράσινη σακούλα απορριμμάτων στην κουζίνα. Που κανονικά μυρίζει μήλο και κανέλα. Αλλά μετά από 20 μέρες στασιμότητας στο πάτωμα της κουζίνας μόνο μελίγκρα δεν είχε πιάσει, αντιθέτως κάτι μικρά άθλια ιπτάμενα ζουζουνάκια δεν τα απόφυγε. Καθάριζα λοιπόν 200 ώρες την κουζίνα που είχε αποκτήσει χλωρίδα και πανίδα και μετά το μπάνιο για να κάνω ένα ντουζάκι η γυναίκα να έρθω στα (δροσερά) ίσια μου, διότι πολλή ζέστη η Σαλόνικα, περίμενε να γυρίσω για να την βγάλει ή είχε και όσο έλειπα; Όποιος ξέρει να μου πει. Μια από τις άπειρες ιδιοτροπίες μου είναι ότι απεχθάνομαι τα κλιματιστικά. Μου σπάνε τα νεύρα. Και μου στεγνώνουν τη μύτη και τα μάτια. Και δεν είναι και οικολογικά. Είναι σιχαμένα, τέλος.

Κι εκεί τελείωσαν τα κακά νέα. Ή μάλλον πήραν αναβολή για αύριο. Διότι άρχισαν τα καλά. Βγήκα από το μπάνιο δροσερή δροσερή κι ευτυχισμένη και αντελήφθην ότι πεινάω. Τι περίμενες να έχει στο ψυγείο μετά από τόσες μέρες; Νερό, μπίρες, κάτι κρασιά λευκά και βότκα. Αυτά. Α, και παγάκια και μια τεκίλα στην κατάψυξη δίπλα στο τσίπουρο το κίτρινο το Κοζανίτικο το σαφρανάτο. Όποιος το έχει δοκιμάσει ξέρει. Να το βάλει κατάψυξη να χτυπήσει κάτι σφηνάκια σε κρίση κατάθλιψης να την ακούσει για τα καλά. Ξεπερνάς τα πάντα με αυτό, είναι μαγικό υγρό. Το ορκίζομαι κάτι τέτοιο πρέπει να έβραζε ο Πανοραμίξ.

Πείνα στην πείνα, ήμουν ευτυχισμένη από το μπανάκι και βρήκα τα διαφημιστικά χωρίς γκρίνια. Και αρχίζω και παραγγέλνω. Αλλά όσα δεν έφαγα σε όλο το μουντιάλ λέμε. Αφού δεν κατάφερα καν να τα καταβροχθίσω όλα. Τα μισά τσάκισα πριν αρχίσω να αισθάνομαι πύθωνας που έφαγε ολόκληρη γαζέλα, αμάσητη ως είθισται από το συμπαθές, λέμε τώρα, ερπετό. Άσε που άφησα παγωτό στην κατάψυξη, που κανονικά δεν παίζει.

Και την άραξα στον καναπέ!!! Αυτή είναι μαγική στιγμή. Τον λατρεύω αυτόν τον καναπέ. Έσκασα τα κέρατά μου για να τον αποκτήσω και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Γιατί είναι κ@υλ@ να αράζεις πάνω του. Πώς άραξα τώρα με το λάπιτοπ αγκαλιά και γράφω; Έτσι! Άσε που έχει ένα μούρλια κίτρινο χρώμα άλλο πράγμα, είναι από τα αγαπημένα μου, φαίνεται, το ξέρω. Και λέω να κοιμηθώ εδώ απόψε, διότι στο κρεβάτι έχει κάνει κατάληψη το περιεχόμενο της βαλίτσας που έσερνα 3 βδομάδες μαζί μου. Που όπως είναι θα πάει στο καλάθι μόλις καταφέρω να βγάλω από το χάος ό,τι δεν είναι υφασμάτινο. Αλλά όχι σήμερα. Τώρα, καναπεδάκι και χαμόγελο. Και ζέστη, αλλά τι να κάνω…. Αφού είμαι ιδιότροπη και δεν βάζω κλιματιστικό, καλά να πάθω!

1/7/10

Ιούλιος

Με τούτα και μ' εκείνα, τον βγάλαμε τον Ιούνιο. Κάτι το μουντιάλ που την βγάζαμε στο σπίτι με πίτσες και μπίρες, κάτι ο καιρός που ελέγχεται επίσημα πλέον από το ΔΝΤ και με το που πλησιάζει Παρασκευή ρίχνει καρεκλοπόδαρα και σου κόβει κάθε διάθεση για έξοδο φτάσαμε στα μισά του καλοκαιριού και μόνο 5 μπάνια έκανα η καψερή.  'Οχι τίποτα άλλο, αλλά έλειπα και εκτός έδρας και δεν κατάφερα ούτε ηλιοθεραπεία στο μπαλκόνι να κάνω. Κάτασπρη έμεινα πάλι, με εξαίρεση το αριστερό μπράτσο που μαύρισε από το παράθυρο του αυτοκινήτου (μαύρισμα του ταρίφα- κι ας με συγχωρέσουν οι συμπαθείς επαγγελματίες) και τα σωθικά μου που μαύρισαν από το κακό μου (αλλά αυτά κι από τον χειμώνα ήταν έτσι).
Καλό μήνα λοιπόν, ήρθε η ώρα να ξεχυθούμε στις παραλίες. Εύχομαι σε όλους να έχετε έναν υπέροχο μήνα, γεμάτο ήλιο και θάλασσα. Η συμβουλή  του μήνα είναι να απομακρύνουμε όσους μας χαλούν το καλό feng shui. Στο πυρ το εξώτερο οι κακιασμένοι και οι ξινομούρηδες. Αυτό τον μήνα θέλω δίπλα μου γελαστούς ανθρώπους με όρεξη και κέφι. Για να πάει καλά το καλοκαίρι.